Σαν “Πανδώρα” στο ΒΗΜΑ παλαιότερα και τώρα σαν “Φαληρεύς” στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ο Στέφανος Κασιμάτης έχει καθιερώσει τον όρο “υπαρκτός ελληνισμός”.
Έκφανση του τοιούτου “υπαρκτού” είναι το καθεστώς στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Η οποία κάθε άλλο παρά αυτό που λένε οι λέξεις είναι. Αν ήταν, τότε Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΠΟΕ-ΟΤΑ) δεν θα υπήρχε.
Η ύπαρξη της ΠΟΕ-ΟΤΑ οφείλεται στο ότι η η αυτοδιοίκηση στο θέμα της πρόσληψης-πληρωμής των εργαζομένων-και όχι μόνο, λειτουργεί ως παρακολούθημα του κεντρικού κράτους. Κάτι, όμως, που δεν συνάδει με τοπική ευθύνη, άρα ούτε με καθαυτό αποκέντρωση.
Διότι καθαυτό αποκέντρωση, πριν και πάνω απ όλα, σημαίνει ανάληψη ευθύνης. Ήτοι εγώ προσλαμβάνω σαν Δήμος, εγώ πληρώνω, εγώ είμαι υπεύθυνος να έχω για να πληρώσω, το κράτος δεν έχει καμία ανάμιξη στα του οίκου μου, άρα δεν αναγνωρίζω και καμία ΠΟΕ-ΟΤΑ.
Για να το πω και διαφορετικά; Καμία σχέση του κρατικού προϋπολογισμού με την τοπική αυτοδιοίκηση-πλην των αποθεματικών για τυχόν απρόβλεπτες καταστροφές. Προϋπολογισμοι δήμων με δικά τους έσοδα. Κατά συνέπεια και εντελώς διαφορετική ευθύνη των ψηφοφόρων ως προς την εκλογή τοπικών αρχόντων.
Θέλεις δήμαρχο χαβαλέ ψηφοφόρε; Ε,θα τον πληρώσεις!
Να λοιπόν μια από τις συθέμελες ανατροπές αν πρόκειται να υπάρξει αυτό που αποκαλείται “Ελλάδα μετά”. Διότι “μετά” και “υπαρκτός”-με την έννοια τον συγκεντρωτισμό σοβιετικού τύπου – μαζί δεν πάνε. Ή τον πεθαίνεις τον…υπαρκτό ή σε πεθαίνει!
