Το 2020, μας χρωστάει πολλά κι ας έφυγε. Το πείσμα του θα μείνει και η αναποδιά του. Αλλά έδωσε κάτι πολύ σημαντικό. Την ανάγκη. Σε όλες της τις αποχρώσεις.
Το να αναγνωρίσεις αυτή την αίσθηση και να την ξεχωρίσεις από το συναίσθημα, δεν είναι και λίγο.
Βεβαίως και θα υπάρξουν και οι ενστάσεις. Φυσική αντίδραση, είναι, καθώς η κάθε πλευρά το αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Μπορεί να υποστηριχτεί πως και η βάση του συναισθήματος είναι η ανάγκη.
Όμως δεν είναι ταυτόσημες έννοιες. Το συναίσθημα θέλω να πιστεύω είναι πιο συνειδητή κατάσταση, ίσως και πιο περίπλοκη.
Την ανάγκη τη φαντάζομαι σαν κάτι το αστραπιαίο, το χειμαρρώδες, το ανυπόμονο.
Οπωσδήποτε την εικονοποιώ σαν την ικανοποίηση εδώ και τώρα, αλλιώς το ένστικτο θα εκδικηθεί, αφήνοντας να βγουν ένα σωρό κακές σκέψεις, παράπονα, παλιές πληγές. Η εκτόνωση έχει την πρωτοκαθεδρία και ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Για να εκπληρωθεί η ανάγκη αναδύονται δυνάμεις τόσο ισχυρές που σχεδόν χάνεται ο έλεγχος, αφού η αυτοσυντήρηση επιβάλλει τους δικούς της κανόνες. Η σφοδρότητα που παρατηρείται αφορά σε όλα τα επίπεδα δράσης, εκεί που η ανάγκη ζει και βασιλεύει.
Το συν – αίσθημα, έχει αυτό το «συν», το μαζί, το μοίρασμα, την αποδοχή, την κατανόηση. Δύσκολο και σπάνιο, σαν αληθινή κατάσταση, αλλά όταν συμβεί, είναι ένα αυθεντικό δρώμενο, μία ιδανική εμπειρία.
Για να κτιστεί το συναίσθημα χρειάζεται χρόνος, εγκαρτέρηση, αφοσίωση, σεβασμός, αποδοχή, συμμετοχή. Είναι διαρκής αγώνας, μία εξόρυξη τολμηρή, γιατί έχει επαφή με το διάφανο κομμάτι της επίγνωσης. Η δυναμική του φέρνει το άτομο σε κόντρα με τον εαυτό του, με τις πεποιθήσεις, τα νέα ερεθίσματα, τις ιδεοληψίες, τις αντιστάσεις, τα στερεότυπα.
Και βεβαίως όλο αυτό εξελίσσει τον άνθρωπο, αφού και ο χαρακτήρας σμιλεύεται, όσο γίνεται, και κάποιες αλλαγές στη στάση ζωής, γίνονται τα κίνητρα για πιο εσωτερικές καταδύσεις.
Για την επιβίωση, χρειάζονται και τα δύο, και η ικανοποίηση των αναγκών και η πλήρης εμβάθυνση στο συναίσθημα.
Δύο ξεχωριστά πράγματα.
