Της Ζωής Τόλη

Στο θέατρο Ιλίσια, ανέβηκε, ένα από τα ωραιότερα έργα του θεατρικού συγγραφέα, ποιητή, ηθοποιού και σκηνοθέτη, Ερρίκου Ίψεν, το «Αρχιμάστορας Σόλνες». Έργο σχεδόν βιογραφικό του Νορβηγού δραματουργού, (1828-1906), που γράφτηκε το 1892.

Στα λειτουργικά / καλαίσθητα, πλήρη συμβολισμών σκηνικά του Γιάννη Μουρίκη, εκτυλίσσεται μία δραματική ιστορία με πρωταγωνιστή τον αρχιτέκτονα Σόλνες. Ένα τραγικό πρόσωπο, φυλακισμένο σε φρικτούς ψυχαναγκασμούς.

Υπόθεση:
Ένας μεσήλικας, αυτοδίδακτος, πετυχημένος αρχιτέκτονας, αδυνατεί να αντιμετωπίσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς που έχει με το παρελθόν. Ιδεοληψίες και φοβίες τον οδηγούν στο κατώφλι της διαταραχής. Μην ελέγχοντας την υπεροπτική του συμπεριφορά, παραβαίνει το «μέτρο» και με φρενίτιδα που ψυχαναλυτικά ερμηνεύεται ως αδυναμία, αναζητά λύσεις έξω από τον εαυτό του.

Αναμετριέται με τη μεταφυσική δύναμη του θεϊκου στοιχείου, προκαλώντας «ύβριν», η οποία με τη σειρά της προοικονομεί την επερχόμενη «νέμεσιν». Ανεπαρκής να συμφιλιωθεί με το πέρασμα του χρόνου, πείθεται να κάνει την ανατροπή, και καθώς είναι παραδομένος στη δίνη ενός αδιέξοδου έρωτα, γοητεύεται θανάσιμα από το «ανέφικτο». Και μόνο που τόλμησε να υλοποιήσει το «ακατόρθωτο», το αξιολογείς ως αντισυμβατική πράξη.

Σκηνοθεσία:
Η Αθανασία Καραγιαννοπούλου οικοδομεί μια στέρεη θεατρική δουλειά, αναπτύσσοντας εκείνη την τεχνική που γονιμοποιεί λόγο, έκφραση και κίνηση. Το αποτέλεσμα δικαιώνει την απόπειρά της, καθώς διαμορφώνεται μια κατάσταση με αναγνωρίσιμα στοιχεία τραγωδίας, εστιασμένα στο ψυχολογικό προφίλ των χαρακτήρων.

Η σκηνοθέτιδα έδωσε μεγάλη προσοχή στον κεντρικό θεματικό πυρήνα και στο πλούσιο υλικό του πονήματος. Η ενορχήστρωση του πρωτεύοντος στόχου, αλλά και των επιμέρους λεπτομερειών, οδηγούν το θεατή σε ανιχνεύσεις, ενοχικές συνδέσεις και συγκρίσεις δικών του διαδρομών. Αυτή η βιωθείσα εμπειρία, που είναι και η απαρχή ενός νέου προβληματισμού, σχετικά με τη στάση ζωής του ανθρώπου, σε οποιοδήποτε τόπο και χρόνο, σηματοδοτεί τη διαχρονικότητα. Έτσι τοποθετείται το συγκεκριμένο θεατρικό, στον κατάλογο με τις κλασικές δημιουργίες.

Η ρεαλιστική γραφή της Α. Καραγιαννοπούλου, αποτυπώνει χωρίς περιστροφές την αυθεντικότητα των πολλαπλών εικόνων και ηχοχρωμάτων που με τη συμβολή τους θεμελιώνουν το ύφος του δράματος.

Συντελεστές:
Παίζουν οι Γρηγόρης Βαλτινός, Κατερίνα Λέχου, Αντίνοος Αλμπάνης, Ιώβη Φραγκάτου, Μιχάλης Αεράκης, Κατερίνα Κρέπη και Κώστας Καστανάς. Τους εύστοχους φωτισμούς επιμελήθηκε ο Λευτέρης Παυλόπουλος και τα καλαίσθητα, ανταποκρινόμενα στην εποχή, υπέροχα κοστούμια ο Γιώργος Σεγρεδάκης.

Ερμηνείες:
Ο Γρηγόρης Βαλτινός ως Χάλβαρντ -αρχιμάστορας Σόλνες-, ερμηνεύει αξιόπιστα, με μέτρο, ένταση και ποικίλες εξάρσεις, ανάλογα με την εξέλιξη της πλοκής. Θεατρικά νομοτελής και ευθύβολος.

Η Κατερίνα Λέχου, είναι η Αλίνα, αριστοκρατική, με την αύρα της σπουδαίας θεατρίνας, υποδύεται μια γυναίκα παραιτημένη, που όλα τα υπηρετεί μέσα από το καθήκον. Κεντραρισμένη στον πυρήνα του ρόλου της, σκιαγραφεί την προσωπικότητα της απονεκρωμένης / πολύπαθης γυναίκας. Λάτρης μιας «θανατηφόρας» αστικής νοοτροπίας, βυθίζεται στο σκοτάδι του απόλυτου συμβιβασμού.

Τη Χίλντα, η Ιώβη Φραγκάτου, την ενσαρκώνει με χάρη, πάθος και φρεσκάδα. Ξεχωρίζει η παρουσία της από το ταλέντο και τη σκηνική πειθαρχία. Αλκίνοος Αλμπάνης και Μιχάλης Αεράκης, καίριοι και αληθινοί και η Κατερίνα Κρέπη αξιοπρεπής.
Πολύ καλός ο Κώστας Καστανάς που υποδύεται τον οικογενειακό γιατρό.

Αξιολόγηση:
«Αρχιμάστορας Σόλνες», προσεγμένη / ισορροπημένη παράσταση. Ενστάσεις: δεν αποδόθηκε ικανοποιητικά η τοξικότητα του χαρακτήρα του Χάλβαρντ και η υποτονικότητα σε κάποια σημεία εμποδίζει την τραγικότητα της πλοκής. Επίσης η εύπλαστη κινητικότητα της Χίλντα, μπορεί να χαρακτηριστεί σε συγκεκριμένες σκηνές, ελαφρώς υπερβολική.
Παρόλα αυτά το θεατρικό έργο διατηρεί το σφρίγος και τη δυναμική του, καθώς από τη σκοτεινιά του φόβου και των τύψεων μας πάει στο φως της αυτοσυνειδησίας.