«Κατά βάση στα χρόνια της μέσης ζωής λίγοι άνθρωποι ξέρουν πως έφτασαν στον εαυτό τους, στην κοσμοθεωρία τους, στη γυναίκα τους, στο χαρακτήρα τους, στο επάγγελμα, στις επιτυχίες ή αποτυχίες τους (…)
Δεν μπορεί ποτέ να ανακαλύψει κανείς κάποιον αποχρώντα λόγο που να εξηγεί γιατί τα πράγματα ήρθαν όπως ακριβώς ήρθαν-θα μπορούσε να έχουν έρθει και διαφορετικά, διότι τα συμβάντα προκλήθηκαν σε ελάχιστο βαθμό από τους ίδιους. Συνήθως εξαρτήθηκαν από κάθε λογής περιστάσεις(…) και απλώς τη δεδομένη στιγμή έσπευσαν καταπάνω τους…..»
ΑΠΟ το μεγαλειώδες έργο «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ χωρίς ιδιότητες» του αυστριακού Ρόμπερτ Μούζιλ έρχονται τα παραπάνω.
ΑΦΟΡΟΥΝ τους πάντες-ακόμα και κοινωνίες ή κράτη, στην περίπτωση όμως επιστρατεύτηκαν προκειμένου, με καθυστέρηση ενός χρόνου, να αποχαιρετήσω δημόσια τον Μπάμπη, σαν πρόσωπο ειδικά και σαν περίπτωση ανθρώπου γενικά.
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ δεκατέσσερις του 2018 έφυγε τυπικά ο Μπάμπης. (Ουσιαστικά για μένα, παρότι μέναμε δίπλα δίπλα, έφυγε νωρίτερα-απ όταν δεν τον έβρισκα πια στο γραφείο που διατηρούσε σαν ηλεκτρολόγος-μηχανικός).
ΠΟΤΕ ακριβώς συναντηθήκαμε για πρώτη φορά δεν θυμάμαι. Πιο κοντά πάντως βρεθήκαμε το 1990-91, λόγω κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη-γεγονός που ‘’έσπευσε κατά πάνω μας’’ χωρίς να το προκαλέσουμε.
ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΝΤΑΣ τότε την Πολεμική Αεροπορία-ίσως κάποτε ιστορήσω το πως και το γιατί- είχα πολύ χρόνο διαθέσιμο. Και για να τον ‘’σκοτώσω’’ κάποια στιγμή αποφάσισα να γράψω. Έστειλα έτσι ένα άρθρο στην Ελευθεροτυπία, δημοσιεύτηκε και μετά ακολούθησε δεύτερο.
ΚΑΠΟΥ εκεί παρεμβλήθηκε ο Μπάμπης. «Ρε συ», μου λέει κάποια στιγμή, «γιατί δεν τους παίρνεις ένα τηλέφωνο να ρωτήσεις αν θέλουν να συνεργαστείς;».
ΔΕΝ ΕΙΧΑ τίποτα να χάσω και το αποφάσισα. Συναινούντος και του Κ. Καρτάλη (επικεφαλής του επαρχιακού στην εφημερίδα) με τον οποίο μίλησα στο τηλέφωνο η περιπέτεια ξεκίνησε.
ΕΞ ΑΥΤΟΥ ο Μάμπης, αν όχι σκέτα αυτουργός της περιπέτειας , ήταν τουλάχιστον συναυτουργός . Μόνο που ο λόγος να γράψω δεν είναι μόνο αυτός. Είναι κυρίως η απουσία ανθρώπων σαν του λόγου του.
ΑΝΘΡΩΠΩΝ δηλαδή που δεν έχουν πρόβλημα να πουν την καλή κουβέντα, να αναγνωρίσουν το προσόν του άλλου, να συνδράμουν όσο μπορούν στην εξέλιξή του, να το χαίρονται όταν αυτό συμβαίνει.
ΕΙΝΑΙ η ‘’ράτσα’’ ανθρώπων που λείπει στη χώρα του …φλου! Και το βασικότερο όπου υπάρχει ή δεν αναγνωρίζεται, ή συμβαίνει το …ελληνικότερο: πολεμιέται μέχρις εξοντώσεως .
ΦΡΟΝΩΝΤΑΣ πως καθόλου άσχετη με αυτό δεν είναι η παντοειδής χρεωκοπία που διάγουμε από καιρό, αφιερώνω την αναφορά στον Μπάμη Ανδριόπουλο στην οικογένεια του, αλλά και στους ομοίους του.
ΤΟΥΣ ΜΗ φλου δηλαδή που έχει ανάγκη ο τόπος για να αφήσει πίσω το ‘’έπος του-με μίσος, τυφλού’’!
