Του Συμεών Σολταρίδη

Οι πολέμαρχοι, που καθημερινά γράφουν, δηλώνουν, ανακοινώνουν, προβλέπουν χρησιμοποιώντας και διαλαλώντας επιχειρήματα, κατακλύζουν την κοινή γνώμη, μέσω των ΜΜΕ ηλεκτρονικών και εντύπων και σημειώνουν ότι «η Τουρκία βρίσκεται σε ζόρια, αφού καταγγέλουν την στάση της σε χώρες της ΕΕ» ή ότι «η Αμερικανική στάση βάζει φραγμούς στην Τουρκία».

Κανένας από όλους αυτούς δεν γράφει τα δεινά που θα επέλθουν από μία ασυγχώρητη απόφαση. Πολλοί ομιλούν για «φοβικά σύνδρομα» που διακατέχουν τους πολιτικούς που διακυβέρνησαν την χώρα. Άλλοι πάλι με πολεμικές ιαχές και νταβατζίδικο ύφος ομιλούν εναντίον όλων αυτών που νηφάλια σημειώνουν ότι πρέπει να βρεθούν λύσεις.

Πολιτικοί, πολιτευτές, απόστρατοι, δημοσιογράφοι, αναλυτές που έχουν συνδέσει την παρουσία τους στο πολιτικό στερέωμα με λανθασμένες εκτιμήσεις, τοποθετούνται αερολογώντας και με καταγγελτικό λόγο επικρίνουν όλους αυτούς που υπερασπίζονται τον διάλογο και τις συνομιλίες.

Άραγε έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα λεγόμενά τους δεν συνάδουν με την πραγματικότητα και ότι αντί για καλό οδηγούν την χώρα σε αποσταθεροποίηση, οικονομική και πολιτική. Βρίσκονται μακράν της πραγματικότητας.

Κανένας δεν ομιλεί για παραχωρήσεις. Ακολουθούνται λανθασμένες εκτιμήσεις και η μη αποδοχή σχεδίων επίλυσης, για παράδειγμα, του Κυπριακού, όπως μου έλεγε ο πρώην Υπ. Εξωτερικών της Κύπρου Νίκος Ρολάνδης, «απορρίψανε 15 σχέδια επίλυσης του Κυπριακού, με τα οποία θα επιστρέφονταν η Αμμόχωστος και η Μόρφου».

Φαίνεται όμως ότι οι διατελέσαντες Κύπριοι πολιτικοί επηρεασμένοι από «μεστούς και ημιμαθείς γνώστες της Τουρκικής πολιτικής μάστορες» επιθυμούν το όλον, το οποίον έχασαν στην πορεία του χρόνου και παρέμειναν με το έλασσον, αναζητώντας εταιρικές συμφωνίες με εκτός Κυπριακής πραγματικότητας εταίρους.

Ομιλούν και γράφουν οι «επαΐοντες» για όλα τα προβλήματα που υπάρχουν μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αλλά μόλις αναφερθεί κάποιος στα θέματα, σημειώνουν ότι η Ελλάδα δεν έχει ζητήματα που θα συνομιλήσει παρά μόνο ένα με την Τουρκία, το «ζήτημα της υφαλοκρηπίδας».

Και διαρρηγνύαμε στο παρελθόν τα ιμάτια μας με σκοπό να πάμε στην Χάγη, χωρίς να αποδεχόμαστε ότι μπορεί στο τέλος να βγούμε και χαμένοι. Και λασπολογούνται όλοι όσοι ομιλούν για το επιτακτικό και αναγκαίο του διαλόγου από την μερίδα που καλλιεργούν τον άκρατο εθνικισμό και όχι πατριωτισμό, καθώς στοχοποιούν άτομα , πολιτικούς και επιστήμονες που επιθυμούν και αναζητούν λύσεις.

Και αντί όλων αυτών, βγαίνουμε στην γύρα για άγρα υποστηρικτών και εταίρων, δίδοντας ή παραχωρώντας το σχετικό κέρδος, πολιτικό ή οικονομικό. Ζητούμε καταδίκες, κυρώσεις κατά της Τουρκίας, κανένας όμως από τους εταίρους δεν ομιλεί για αμέριστη συμπαράσταση όταν οι μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές χώρες, ΗΠΑ, Ρωσία κ.λ.π επενδύουν στην Τουρκία και αναφέρονται μόνο σε λεκτικές καταδίκες, εν πολλοίς μη εφαρμόσιμες.

Είναι καλές οι οικονομικές και ημι-πολιτικές συμμαχίες αφού ενδυναμώνουν την διεθνή παρουσία της χώρας αλλά δεν είναι αποτρεπτικές σε περίοδο συγκρούσεων. Όλοι , μηδενός εξαιρουμένης και αυτής σύσσωμης της αντιπολίτευσης ομιλούν ότι στα δύσκολα θα είμαστε μόνοι μας.

Ανακοινώθηκε ότι θα υπογραφεί η συμφωνία East Mest. Με την οποία απομονώνεται , κατά τα λεγόμενα μερίδας επιστημόνων, έτι περαιτέρω από την μεταφορά της ενέργειας μέσω Τουρκίας, η Τουρκία. Ας μου επιτραπεί, αν και όχι σχετικός με το αντικείμενο, αφού τονίσω ότι η πολυδιαφημιζόμενη συμφωνία είναι πολύ δαπανηρή, θα αντιμετωπίσει πολλά τεχνικά προβλήματα, αφού το βάθος της θάλασσας είναι πολύ μεγάλο, και ότι στο τέλος, φοβάμαι, ότι θα παραμείνει στα χαρτιά μαζί με τις φιέστες και ότι με μια καλυτέρευση των συνομιλιών με την Τουρκία θα έρθει και πάλι στο τραπέζι η μεταφορά της ενέργειας μέσω της Τουρκικής περιοχής Τζέϊχαν με σκοπό να αποδυναμωθεί η συνεργασία Ρωσίας-Τουρκίας.

Αντί λοιπόν του διαλόγου, εμείς επί χρόνια επενδύουμε στην άρνηση και στις αντιθέσεις, φοβούμενοι μήπως και ο διάλογος θεωρηθεί παροχές, υποχωρήσεις και «προδοσία». Έχουμε και όλους αυτούς που επενδύουν στα ηρωικά λόγια και διαλαλούν ότι «ο στόλος είναι έτοιμος να πολεμήσει»!

Μήπως θα πρέπει να επανατοποθετηθεί και ξανά χαραχθεί στην βάση των νέων διεθνών εξελίξεων, περιφερειακών δυνάμεων, σχέσεων με τις νέες διεθνείς συμμαχίες που δημιουργούνται, τα νέα διεθνή μπλοκ που άλλοτε πολλές χώρες είναι μαζί, και άλλοτε είναι αντίθετες, μαζί και χώρια, ή είναι παίκτες του ίδιου παιχνιδιού, αντίθετες στην αρχή και μαζί στον τελικό μπούσουλα, να χαραχθεί λέω η εξωτερική μας πολιτική και με δόγμα τον διάλογο να βρεθούν λύσεις και όχι αναζητώντας παροδικές συμμαχίες; Φαίνεται ότι δεν αναλύσαμε επαρκώς το θέμα της Συρίας που η Τουρκία συνεργάσθηκε με ΗΠΑ και Ρωσία και περιοδεύει την Βόρεια Συρία με την Ρωσία.

Επειδή λοιπόν μάλλον θα γίνουμε στο ίδιο έργο θεατές με την Αμερικανική παρουσία σαν ουδέτερη, αλλά επαρκώς παρούσα και την Ρωσία με Τουρκία σε ρόλους εκ διαμέτρου αντίθετες αλλά συνεργαζόμενες μετά την ολοκληρωτική καταστροφή της Λιβύης, ας βρούμε την χρυσή τομή και ας μην αναζητούμε τον εχθρό του εχθρού μας σαν φίλο, αφού στην πολιτική υπάρχουν συμφέροντα και λυκοφιλίες.

Με βάση λοιπόν όλα αυτά μήπως θα πρέπει να σταματήσουν οι αερολογίες, φανφάρες και παπαρολογίες και να ξεκινήσουμε έναν πραγματικό διάλογο, χωρίς να λέμε εκ των προτέρων «έχοντας δίκιο συνομιλούμε», αλλά λέγοντας επί τέλους κάποιες αλήθειες στους πολίτες μας;